Oczar wirginijski
(Hamamelis virginiana L.)
- roślina o nadzwyczajnym potencjale leczniczym
Mieczysław Kuraś, Teresa Tykarska, Monika Dudek
Zakład Morfogenezy Roślin, Instytut Biologii Eksperymentalnej Roślin
Uniwersytet Warszawski, Ul. Miecznikowa 1, 02 - 096 Warszawa
www.biol.uw.edu.pl
Wstęp
Oczar wirginijski (Hamamelis virginiana L.) zwany też orzechem czarnoksięskim (Witch hazel) należy do rodziny oczarowatych {Hamamelidaceae). Występuje na atlantyckim wybrzeżu Ameryki Północnej. Gatunek ten jest prastarą rośliną stosowaną przez dawnych Indian z Kanady i Stanów Zjednoczonych, a później również przez osadników europejskich, do cudownego leczenia wielu schorzeń.
Obecne badania naukowe potwierdzają lecznicze właściwości oczaru. W stosowaniu zewnętrznym jest silnym środkiem o działaniu ściągającym, przeciwkrwotocznym, przeciwzapalnym i przeciwbakteryjnym. Ponadto działa przyspieszająco na gojenie oparzeń, w tym także słonecznych, trudno gojących się ran pożylakowych, siniaków oraz łagodzi bóle stawów i zapobiega infekcjom. Stosowany w małych stężeniach wewnętrznie leczy nieżyt i krwawienie z przewodu pokarmowego i z płuc, zapalenie błon śluzowych jelita grubego, biegunkę, dezynterię i hemoroidy. Surowcem leczniczym są: kora i liście, zawierające znaczne ilości garbników, wśród których są elagotaniny i hamamelitany, flawonoidy, kwas galusowy i elagowy, leukoantocyjanidy oraz saponiny i taniny.
Obecnie prowadzone badania na testach roślinnych oraz linii bialaczkowej HL-60, szczepie myszy Balb/c x DBA/2 nowotworem L1 Sarcoma i L1210, wskazują na immunomodulujące właściwościami ekstraktu oczaru.
Materiały i metody
W prezentowanych w niniejszej pracy badaniach użyto destylatu z liści i gałązek H. virginiana L. uzyskanego przez Clay-Park Labs (USA), użyczonego nam przez firmę Septyk w Łodzi, która jest jedynym producentem preparatów z oczaru na terenie Polski.
Materiał do badań stanowiły:
Ad.1 Wierzchołki korzeni Allium cepa L. zostały wyhodowane na wodzie destylowanej, a następnie inkubowane w roztworze Hamamelis virginiana L. o stężeniu: 25%, 12,5%, 6%, 3%, 1,5%, 0,7%, 0,37%. Po określonych czasach pobierano wierzchołki korzeni. Po zabarwieniu acetoorceina preparatów gniecionych obserwowano zmiany w strukturach chromosomów pod mikroskopem świetlnym i obliczano poziom aktywności mitotycznej (indeks mitotyczny).
Ad.2 Komórki linii HL-60, hodowane w kulturach in vitro, zostały poddane działaniu 6% roztworu destylatu H. virginiana L. Po inkubacji w poszczególnych czasach (po 6, 24, 48, 72 godz.) przeprowadzana była analiza przeżywalności komórek w cytometrze przepływowym po ich uprzednim wybarwieniu jodkiem propidyny.
Ad.3 Dwóm grupom badanych myszy Balb/c x DBA/2 wszczepiono komórki linii nowotworowych: L1 Sarcoma oraz L1210. Przez tydzień od momentu wszczepienia nowotworu był im podawany 5% roztwór H. virginiana L. w objętości 30ul. Po tygodniu nastąpiła izolacja guzów i ich ważenie.
Cel badań
Celem naszych badań było poznanie cytologicznych efektów działania ekstraktu z oczaru w kontekście jego dotychczasowych efektów terapeutycznych oraz perspektywy wykorzystania jego własności przeciwnowotworowych.
Wyniki
1. Cytotoksyczne działanie destylatu oczaru na komórki merystematyczne testu Allium.
A Mitozy w merystematycznych komórkach kontrolnych
B Mitozy po działaniu destylatu z oczaru
C Immunomodulacyjne działanie różnych koncentracji oczaru na aktywność podziałową (indeks mitotyczny)
2. Działanie destylatu oczaru na komórki nowotworwowe
A Działanie destylatu oczaru na przeżywalność komórek HL-60
B Działanie destylatu oczaru na rozwój guzów nowotworowych
Wnioski
Cytostatyczne etekty działania oczaru zależne są od jego stężenia, czasu działania i rodzaju testowanego materiału.
Wszystkie te dane stwarzają perspektywę zastosowania oczaru w terapii wielu chorób w tym także nowotworowych. Wymaga to jednak rozszerzenia aktualnie prowadzonych badań i objecie nimi szerokiego materiału testowego w laboratoryjnych, przedklinicznych i klinicznych warunkach z wykorzystaniem kultur in vitro i układów in vivo.
